In het programma ontbrak ruimte voor ontmoetingen tussen de gezelschappen onderling en met de inwoners van de stad. Daarom staat in het plan voor de Kunstwerf niet de theaterzaal, maar de publieke ruimte centraal. De ruimte aan de achterkant van het gebouw is zo groot mogelijk gemaakt, zodat deze dienst kan doen als publieke binnentuin.
Doordat een hoofdpodium ontbreekt, wordt deze Hortus Conclusus het ontmoetingspunt. De arcades doen dienst als de theatergangen. In de tuinmuren zijn zitjes verwerkt die verwijzen naar de loges van de zaal, en in de tuin, ontworpen door Piet Oudolf, ligt een intiem amfitheater waar in het openbaar kan worden gesproken.
Het gebouw bevindt zich op het industriële CiBoGa-terrein. Op deze plek heeft vanaf 1900 een gasfabriek gestaan. Het terrein werd omsloten door een muur die reeds is afgebroken. De muur is een typologisch middel dat zowel scheidt als verbindt. In de Kunstwerf omsluit hij de publieke binnentuin en vormt hij de basis voor de gevel. Doordat de muur in hoogte verspringt, accentueert hij verbijzonderingen zoals de poorten en entrees. Zo legt hij de nadruk op de overgangen in de Kunstwerf.
De tuin is de plek die het publiek en de acteurs gemeen hebben en die zicht biedt op de interieurs waar de acteurs geconcentreerd repeteren voor hun openbare opvoeringen. In het ontwerp voor de Kunstwerf staat de architectuur in dienst van die publieke ruimte. Het is een ruimte die wordt gekenmerkt door beslotenheid, intimiteit, maar vooral zichtbaarheid. Ze zorgt voor een voortdurende ondervraging van verbeelding en werkelijkheid.
